In veel gezinnen worden bepaalde recepten niet opgeschreven. Ze worden doorgegeven via gebaren, geuren en de veelzeggende stilte in de keuken.
Bij mijn grootmoeder was de zelfgemaakte bouillon zo'n ritueel.

Ze bewaarde altijd het karkas van de zondagse kip – niets ging verloren – en verwerkte het tot een voedzaam elixer. Zonder grote woorden of gezondheidsverhalen... gewoon gezond verstand, intuïtie en veel liefde.

Waarom was zijn recept zo krachtig?

Ze wist instinctief dat de botten iets waardevols bevatten.
Ze voegde er altijd aan toe:

• een paar groenten die onderin de mand waren blijven liggen,
• een scheutje azijn (om mineralen te extraheren),
• kruiden uit de tuin,
• en vooral... tijd.

De bouillon sudderde urenlang langzaam totdat het een goudkleurige vloeistof werd die volgens haar "iedereen weer op krachten bracht".

Lang voordat er sprake was van collageen, glycine of het immuunsysteem, zag zij al het effect ervan op het gezin:

• kinderen met verkoudheid kregen weer energie,
• De gewrichten van ouderen leken minder pijnlijk,
• de huid glansde meer,
• en iedereen voelde zich een beetje rustiger na een dampende kop thee.

Een verzorgingsritueel en een recept

Deze bouillon was niet alleen een voedingsmiddel: het was een gebaar van zorgzaamheid, een discrete manier om voor anderen te zorgen.

Vandaag zet ik deze traditie voort met Mon Bouillon, waarbij ik dezelfde principes van weleer respecteer:
hoogwaardige ingrediënten, langzaam koken en een circulaire aanpak waarbij niets verloren gaat.

Want wat mijn grootmoeder me eigenlijk heeft bijgebracht, is het idee dat een simpele bouillon je gezondheid kan veranderen... en je dag.